آنچه که پیش روست برش‌هایی از گفت‌وگوی مرکز خبر حوزه، با یکی از حوزویان موفق در عرصه‌های ورزشی است که متن کامل آن در ادامه می‌آید:

* آغاز سخن 
  
عباس محمدی آملی، طلبه سطح 3 حوزه و قهرمان چندین دوره مسابقات جهانی ووشو، نائب رییس و عضو هیئت رییسه فدراسیون ووشوی جمهوری اسلامی ایران است که با حفظ زی طلبگی سال ها در عرصه ها و رشته های مختلف ورزشی حضور حرفه ای داشته و تلاش کرده است ورزش را وسیله ای برای نشر دین و آموزه های مکتب تشیع قرار دهد. 
  
* تولد 
  
در سال 52 در خانواده ای مذهبی در آمل به دنیا آمدم؛ مرحوم پدرم علاوه بر این که از جانبازان دوران انقلاب اسلامی بود، مدتی نیز در دفاع مقدس در جبهه حضور داشته و یکی از فرزندان خود را تقدیم انقلاب نمود، بنده نیز در اواخر جنگ و در سن 14 سالگی چند ماهی توفیق حضور در جبهه های حق علیه باطل را داشتم. 
  
* ورود به حوزه 
  
پس از جنگ تحمیلی در سال 69 با توجه به علاقه ای که به دروس حوزوی داشتم، تحصیلات دینی خود را در استان مازندران و در حوزه علمیه بابل آغاز کردم و پس از یک سال برای ادامه تحصیل به حوزه علمیه قم آمدم، در تحصیل علوم حوزوی بسیار جدی بودم؛ به طوری که در سال 77 دروس سطح را گذراندم و وارد درس خارج شدم و در درس خارج فقه آیت الله صالحی مازندرانی حضور یافتم. پس از آن از محضر اساتید دیگری چون حضرت آیت الله جوادی آملی و آیت الله هاشمی شاهرودی بهره مند شدم. 
  
* سوابق ورزشی 
  
از ده سالگی ورزش رزمی را در کنار برادر شهیدم علیرضا محمدی که مربی بود، آغاز کردم و زمانی که وارد حوزه علمیه صدر بابل شدم، مربی جوانی در رشته ووشو بودم، البته در همان سال در رشته کنگ فو نیز حکم مربیگری داشتم. 
  
* مربیگری تیم ملی 
  
در سال 73 اولین گروهی بودیم که در عرصه ملی به عنوان تیم منتخب انتخاب شدیم؛ تا سال 77 در چندین رشته رزمی توانسته بودم حکم مربی گری را بگیریم و در حال حاضر دارای دان 4 فول کنتاکت، شال بند سبز کونگ فو، حکم مربیگری بین المللی و داوری رسمی ووشو هستم. با توجه به تلاش هایی که در عرصه ورزش های رزمی داشتم، به همراه دیگر دوستان خود توانستیم در سال 77 کیک بوکسینگ را در ایران بنیانگذاری کنیم و درسال 78 به عنوان مربی تیم ملی انتخاب شدم. 
  
علاوه بر ووشو، کاراته و کیک بوکسینگ در رشته های شنا، نجات غریق، کریکت، بیس بال، سپک تاکرا(والیبال با پا)، کونگ فو، ورزش باستانی، پرورش اندام و بدن سازی نیز مدرک مربیگری دارم. 
  
البته در طول این سال ها، در مسابقات مختلف کشوری و بین المللی در رشته ووشو شرکت می کردم و در کنار آن در عرصه مربیگری نیز تلاش کردم و در سال 80 موفق به دریافت حکم مربی گری بین المللی شدم. 
  
* چند دوره قهرمانی جهان 
  
در اولین دوره مسابقات جهانی ووشو که در سال 2003 در تهران برگزار شد، مقام قهرمانی را به دست آوردم؛ این قهرمانی در سال های دیگر نیز در کشورهای لبنان، آذربایجان، گرجستان، اکراین، روسیه، بلاروس، بلغارستان، ترکیه و چین نیز نصیبم شد. 
  
* تدریس دوره های ورزشی 
  
از همان سالی که وارد حوزه قم شدم، در مدارس علمیه الهادی و حقانی کلاس ورزش های رزمی، برای طلاب برگزار می کردم و پنجشنبه و جمعه ها برای دوره خود به تهران می رفتم؛ البته ورزش، به برنامه تحصیلی من صدمه ای نزد. 
  
همچنین برای طلاب غیر ایرانی نیز در مدارس حجتیه، المهدی، امامیه، مرعشیه، امام خمینی(ره) و ... تدریس داشتم و در مدت ده سالی که در مرکز جهانی علوم اسلامی (جامعة المصطفی) حضور داشتم، نزدیک به 30 رشته ورزشی را راه اندازی نمودم. 
  
در یکی از سال هایی که در این مرکز حضور داشتم، 65 داور و مربی تربیت کردم و در بسیاری از رشته هایی که هنوز در کشور نهادینه نشده بود، دراین مرکز مسابقات بین المللی برگزار می شد. 
  
* برگزاری مسابقات در رودخانه خشکیده قم! 
  
پیش از این که رودخانه قم پارکینگ شود، زمانی که بنده در مرکز جهانی علوم اسلامی حضور داشتم، طلاب را در رودخانه تعلیم کریکت می دادم و چند دوره نیز باحضور رییس فدراسیون، مسابقات بین المللی برگزار می کردم. 
  
در سال 72 به صورت خودجوش و بر اساس درخواست طلبه ها، تدریس ووشو را در یکی از مدارس علمیه آغاز کردم؛ خود طلاب فضای آشپزخانه متروکه مدرسه را برای ورزش آماده کردند و با استقبال با شکوه طلاب این کلاس ورزشی کار خود را آغاز کرد 
  
* ورزش راهی برای فعالیت های دینی در جهان 
  
ورزش امری بین المللی است که در تمامی جهان وجود دارد و ما می توانیم از این ظرفیت بهترین بهره را ببریم طلاب جامعة المصطفی، پس از اتمام تحصیلات خود که به کشورهایشان باز می گشتند، برخی از آنها دارای محدودیت هایی بودند که نمی توانستند به عنوان مبلغ درکشورهایشان فعالیت داشته باشند لذا در لباس ورزشی شاگردان زیادی را به سوی خود جذب می کنند و با همین روش، بسیاری را با آموزه های راستین اسلامی و مکتب اهل بیت(ع) آشنا می کنند. 
  
مدتی پیش ارتباطی با یکی از این طلاب که در گذشته از شاگردانم بود، داشتم، می گفت: در منطقه خود حتی برای نماز خواندن با دستانی باز محدودیت داشتم، ولی بر اساس آموزش های ورزشی که درایران گذرانده بودم، باشگاهی در این کشور راه اندازی کردم که ضمن تعلیم شاگردان با فنون ورزشی، احکام و آموزه های دینی را برای شاگردانم بیان می کنم و برای آنها به عنوان امام جماعت نماز اقامه می کنم. 
  
* ورزش را به خدمت ترویج معارف اهل بیت(ع) در آوردیم 
  
یکی از رسالت های حوزه تبلیغ است و در عرصه ورزش بالاترین ظرفیت برای تبلیغ وجود دارد به گونه ای که در برخی ورزش ها چون فوتبال برای مسابقه دو تیم مطرح جهان، حدود سه میلیارد نفر بازی را مشاهده می کنند؛ کجا می توان چنین مخاطبی را پیدا کرد؟ 
  
امروز ملت ها و دولت ها نسبت به ورزش اهمیت زیادی قائل هستند و حتی کلیسا ها برای نشر مسیحیت در جهان، سرمایه گذاری های فراوانی در ورزش انجام می دهند. 
  
* راهی برای تقویت ارتباط با جوانان! 
  
امروز روحانیون و مبلغان فراوانی در کشور حضور دارند، ولی آیا توانسته اند با جوانان آنطور که باید رابطه برقرار کنند؟ از طرفی امروزه مشاهده می کنیم جوانان زیادی هوادار تیم هایی چون استقلال و پیروزی هستند و برای تماشای بازی آنها از سرتاسر کشور با هزینه های کلان به استادیوم آزادی می آیند، حتی برای به دست آوردن بلیت و رفتن به داخل ورزشگاه چند روز قبل به تهران آمده و در جلوی درب ورزشگاه می خوابند این نشان می دهد که در ایجاد ارتباط با جوانان کوتاهی صورت گرفته است. 
  
* تربیت بیش از 1000 مربی و داور 
  
علاوه بر کلاس هایی که در حوزه برگزار می کردم، از میان طلاب علاقه مند در دیگر باشگاه هایی که در قم داشتم، پذیرش می کردم و برای حضور آنها و خانواده های شهدا و بسیجیان امتیازات ویژه ای قایل بودم. 
  
آنچه از ابتدای زندگی تا امروز به آن معتقد هستم این است، زمانی که انسان درعرصه ای وارد می شود، نباید کوتاهی کند و تا انتها مسیر را ادامه دهد؛ از این رو در عرصه تدریس نیز به صورت جدی کار خود را ادامه دادم و از سال 70 تا امروز نزدیک به 1000 مربی و داور تربیت کرده ام و تعداد زیادی نیز ورزشکار در عرصه قهرمانی آموزش داده ام. 
  
* آثار علمی ورزشی 
  
در سیستم مدیریتی ورزشی و مربیگری علاوه بر برنامه ریزی هایی که در اجرای فعالیت های ورزشی داشتم، آثار مکتوبی نیز چون اهمیت سلامت و تربیت بدنی را منتشر ساختم؛ در بخش تخصصی نیز جزوات و مقالات فراوانی در رشته های مختلف تدوین کردیم. 
  
* عضویت در هیئت رییسه فدراسیون ووشو 
  
در فدراسیون ها، با توجه به اهداف بلند مدتی که دارند، اعضای هیئت رییسه فدراسیون ها تماماً نخبگان سیاسی هستند ولی من و هادی ساعی تنها افرادی هستیم که به عنوان چهره های ورزشی در هیئت رییسه فدراسیون ها حضور یافتیم؛ من به عنوان عضو هیئت رییسه فدراسیون ووشو و آقای ساعی نیز به عنوان عضو هیئت رییسه فدراسیون تکواندو، البته در همان سال نیز به عنوان نائب رییس فدراسیون ووشو انتخاب شدم. 
  
پس از نائب رییسی فدراسیون ووشو از ریاست هیئت ووشوی استان قم که خود در سال 82 بنیانگذار این رشته در قم بودم و همچنین از جامعة المصطفی سابق بخاطر مشغله کاری استعفا دادم. 
  
* با مدرک بین المللی، در دوره داوری درجه3 شرکت کردم! 
  
در ورزش، مراحل داوری، به ترتیب داوری درجه 3 و 2 و 1 و بعد از آن داوری بین المللی است؛ پس از عضویت در هئیت رییسه و نائب رییسی فدراسیون ووشو، باتوجه به توصیه پدرم، برای فراگیری دوره داوری درجه3 ورزش زورخانه ای به اصفهان رفتم. 
  
در آن زمان من حکم مربیگری و داوری بین المللی ووشو را داشتم، ولی کسی از سابقه من اطلاع نداشت، در اوایل که کسی من را نمی شناخت، اوضاع خوب و راحتی داشتم، ولی پس از سه روز که سردار حسینی، رییس هیئت ووشوی اصفهان از حضور من در این شهر و شرکت من در این دوره آگاه شد، به همراه مسئولان تربیت بدنی استان به دیدن من آمدند. 
  
از آن روز به بعد لذتی که از حضور در کلاس ها داشتم تا حدودی را از دست دادم و به صورت رسمی بقیه دوره را ادامه دادم. 
  
* فعالیت های تبلیغی و خاطراتی شنیدنی 
  
من از سال 1373 در ایام محرم به مناطق مختلف اعزام می شدم و فعالیت های تبلیغی انجام می دادم، هنوز هم پرونده اعزام من در دفتر تبلیغات اسلامی موجود است. 
  
در یکی از ایام محرم، برای تبلیغ به لشکر 23 تکاوری رفتم و دو سال پیاپی محرم دراین پادگان بودم. اولین سالی که در این پادگان حضور یافتم، از راننده خواستم که من را به سالن ورزشی پادگان ببرد. 
  
مسئول آموزش آنجا سرگردی بسیار جدی بود و به صورت تخصصی آموزش ووشو می داد. شب اول که با آنها دیدار کردم، برخی سربازان به لحنی شوخی، گفتند: «برای سلامتی حاج آقا صلوات»؛ فردای آن روز روحانیونی که در این پادگان حضور داشتند و نسبت به فعالیت های ورزشی من آگاه بودند، ماجرا را به دیگر افراد گفتند، البته سرگرد هنوز نسبت به این مسئله مطلع نشده بود. 
  
دفعه دومی که به باشگاه رفتم، سرگرد فرم سان شو می زد، ولی یک حرکت را اشتباه انجام داد. از قضا لباس ورزشی خود را نیز به همراه برده بودم. زمانی که من لباس را پوشیدم و فرم را زدم، وی با تعجب گفت که شما در این رشته کار کردید. پس از معرفی خودم، متوجه شدم که مربی ارشد وی هم دوره من بود.
  
این سرگرد پس از این اتفاق ارتباط نزدیکی با من و دیگر روحانیون برقرار کرد و بسیاری از مسائل شرعی خود را که به گفته خود چندین سال نمی توانست با کسی مطرح نماید، با من در میان می گذاشت. 
  
* برای مسجدی کردن یک جوان با او کشتی گرفتم! 
  
در سال 75 در استان ایلام در یکی از روستاهای شهر آبدانان حضور داشتم، در ابتدای ورود مستمعین از 12 یا 13 نفر بیشتر نمی شدند؛ وقتی از مسجد بیرون می آمدیم، می دیدیم که جوانان زیادی بیرون مسجد دور هم نشسته و مشغول تفریح هستند. 
  
در این روستا فرد قوی هیکلی بود که از نظر وضع مالی نیز در شرایط خوبی به سر می برد. این فرد با حالت تمسخر توهینی به روحانیت کرد که من پاسخ کار او را با لبخندی دادم و حتی رفتم به او دست بدهم، ولی او از این کار امتناع کرد. 
  
پس از مدتی با او دوست شدم و او یک بار زمانی که با دشداشه بودم، گفت؛ معلومه ورزشکار هستی، من هم گفتم ورزش هم می کنم؛ من هم از او در باره ورزش پرسیدم گفت: «کشتی گیرم». از آنجایی که در یکی از سبک های ووشو نزدیک به 70 درصد کشتی است، برای همین به او گفتم اگر من تو را در کشتی شکست دهم، مسجد می آیی؟ آن جوان که هیکلی بزرگ تر از من داشت و دارای وزن بیشتری هم بود، با حالتی تمسخرآمیز گفت فردا شب کشتی بگیریم. قرار شد که فردا به همراه دوستانش به مسجد بیاید و پس از نماز با او کشتی بگیرم. 
  
از قضا در همان سال من به عضویت تیم ملی ووشو درآمده بودم و از نظر جسمی در وضعیت عالی بودم. ایشان شب به مسجد آمد و نزدیک به سی چهل نفر را نیز با خود آورد. پس از مسجد، ایشان به صورت جدی گفت که کشتی بگیریم. 
  
* اهل مسجد مرا از کشتی گرفتن نهی کردند! 
  
چند تن از نمازگزاران مسجد با من بودند و تلاش می کردند من را از این کار منصرف سازند، ولی من هم با توکل بر خدا گفتم کشتی بگیریم. 
  
کشتی شروع شد و همین که دست ها به کتف هم خورد، من فنی را اجرا کردم. فنی که زدم به گونه ای بود که پاهای حریف را قفل می کرد و موجب می شد بدون دفاع به زمین بخورد، ایشان نیز خیلی بد به زمین خورد، به گونه ای که چند دقیقه ای نمی توانست بلند شود. حتی برای او آب قند آوردند! 
  
من هم در این میان از فرصت استفاده کردم و به شوخی گفتم بلند شو، این تازه فن اول بود. البته وزن او از من بیشتر بود و این تنها فنی بود که می توانستم بر او اجرا کنم و شکستش دهم و اگر نمی توانستم این فن را اجرا کنم، زمین زدن او کار دشواری بود. 
  
این فرد در روستای خود پهلوان بود و در بسیاری از مسابقات کشتی محلی پیروز می شد، از این رو هواداران ودوستان زیادی داشت. 
  
از روزی که با این جوان کشتی گرفتم  ظرفیت مسجد به طور کامل پر می شد. این فرد در روز آخر تبلیغ من، با وسیله شخصی خود مرا به شهر آبدانان که 35 کیلومتری روستای آنها بود، رساند و در لحظه خداحافطی با حالتی گریان از من قول گرفت که سال بعد هم به آن منطقه بروم. 
  
* تربیت 200 طلبه مربی 
  
امروزه بیشتر افرادی که در کلاس های ورزشی من حضور می یابند، مربی هستند و 99 درصد آنها نیز طلبه می باشند؛ من همواره به آنها توصیه می کنم در ایام تبلیغی که به مناطق مختلف اعزام شوند، خود را به عنوان مربی معرفی کنند تا با این روش بتوانند جوانان را جذب کنند. 
  
در حال حاضر نیز نزدیک به 200 طلبه به عنوان مربی تربیت کرده ام که بسیاری در شهرستان های خود در کنار فعالیت های دینی و تبلیغی، باشگاه های ورزشی را اداره می کنند و از این فرصت برای ارائه تعالیم دینی استفاده می کنند. 
  
* توصیه ای از علامه حسن زاده آملی 
  
حدود ده سال پیش در جلسه ای خصوصی به همراه دیگر طلاب ورزشکار، خدمت علامه حسن زاده آملی رسیدیم، در پایان این جلسه، زمانی که از ایشان خواستیم نصیحتی به ما داشته باشد، گفتند پول همراهتان است، گفتیم بله، فرمودند هر وقت که پول گیرتان آمد، اول بروید کتاب بخرید و بعد کباب بخورید. بعد فرمود؛ من به جسمم نرسیدم و امروز که باید علم خود را در اختیار طلاب قرار دهم، توانایی ندارم، چون جسمم با بدنم همراهی نمی کند. 
  
من در کنار کتاب های فلسفی، فقهی، اصولی، به همان اندازه کتاب های تربیت بدنی دارم. 
  
* تدریس در دانشگاه ها 
  
با توجه به این که سطح سه حوزه را گذرانده ام، می توانستم در رشته های مختلف دینی تدریس کنم، ولی آنچه که به آن نیاز بود، حضور یک روحانی در دانشگاه به عنوان استاد تربیت بدنی بود، از این رو با عنوان استاد تربیت بدنی، تعالیم دینی را نیز به دانشجویان انتقال می دهم. 
  
حوزه به عنوان نهادی دینی و فرهنگی می تواند در کنار تربیت اساتید خوب فلسفه، منطق، اصول، فقه، تفسیر و ...، مدرسان خوبی در عرصه ورزش تعلیم دهد. البته این کار نیاز به حمایت دارد که راه اندازی اداره ورزش در معاون امور طلاب و دانش آموختگان حوزه های علمیه گام ارزشمندی در این عرصه بود، ولی این آغاز راه است و مسیر طولانی ای در پیش روی ورزش حوزه داریم. 
  
* ضرورت نهادینه سازی ورزش طلاب 
  
نگاهی که امروز در حوزه نسبت به ورزش می شود، نگاهی صفی است، در صورتی که در این عرصه نگاهی ستادی برای برنامه ریزی نیاز است.ورزش باید در دوره های تحصیلی و متون درسی حوزه وارد و در آن نهادینه گردد. زمانی که طلبه بداند ورزش مانند دیگر دروس حوزه در معدل او تأثیر دارد به صورت جدی در آن حضور می یابند. 
  
این که تعدادی طلبه بروند استخر و یا تعدادی فوتبال بازی کنند، نمی توان در این عرصه پیشرفت چندانی داشت. 
  
مسئولان حوزه در این راه همان گونه که در مدارس علمیه جایی را به نمازخانه یا مسجد و ... قرار می دهند، فضایی را نیز برای ورزش در نظر بگیرند. 
  
البته حوزه با راه اندازی اداره کل تربیت بدنی و انتخاب مدیری توانا و نام آشنا در عرصه ورزش، می تواند اقدامات ارزشمندی در راستای تقویت ورزش در این نهادی علمی، دینی و فرهنگی انجام دهد. 
  
اگر در این مسیر به صورت سلیقه ای کار شود و به جای نهادینه کردن برنامه قائل به اشخاص باشیم که اگر فلانی برود، بگویند دیگری نمی تواند کار را انجام دهد، نمی توان شاهد نتایج مهمی بود. 
  
طلبه باید در اجتماع بوده و در عرصه تبلیغ فعالیت نماید. طلبه ای که در منبر درباره جسم و روح سخن می گوید، ولی خود از نظر جسمی ضعیف باشد، سخنان او بر مردم تأثیر نمی گذارد. 
  
* شادابی طلاب با ورزش 
  
زمانی که طلاب وارد حوزه می شوند، در سن جوانی هستند و نیاز به شادابی و نشاط دارند. زمانی که جوان مشاهده می کند در حوزه چنین امکاناتی دراختیار او است، رغبت بیشتری برای حضور در حوزه پیدا می کند. 
  
البته در این میان طلاب هم مؤثرند. زمینه برای طلاب جهت حضور در عرصه های مختلف ورزشی جامعه چون باشگاه های ورزشی باز است و می توانند به سادگی به ورزش بپردازند. 
  
همچنین طلاب می توانند از نظر علمی نیز در ورزش وارد شده و مقالات ورزشی ارائه کنند و ارزش های اسلامی را در ورزش پررنگ کنند. 
  
* استاد شهیدم، بهترین درس ها را به من داد 
  
بهترین و تأثیرگذار ترین استادم، برادر شهیدم، استاد علیرضا محمدی آملی بود، زمانی که جنازه دامادمان، سردار خجسته را به آمل آوردند، برادرم نیز که همسنگر او بود، به این شهر آمد، در آن موقع من درحال اتمام دوره آموزش جنگ بودم. برادرم آن روز من را از پادگان به منزل آورد و در راه به من تأکید کرد که راه من را ادامه بده، گفتم راه تو چیست؟ گفت: همین که بعد از دوره آموزشی سریع به جبهه بیایی و اگر جنگ به پایان رسید، تمامی آنچه که من در ورزش به دنبال آن بودم مانند نگاه بسیجی، حزب اللهی و ولایی داشتن به ورزش را حفظ کنم؛ ایشان هم بعد از ده روز از شهادت دامادمان به مقام شهادت نائل شدند. 
  
* خاطره ای از قهرمانی جهان 
  
در مسابقات پیشکسوتان جهانی روسیه، قهرمان شدم و در پایان آن مسابقه، دو رکعت نمازشکر خواندم. آقای جک نوریس، یکی از قهرمانان بزرگ آمریکایی کیگ بوکسینگ جهان است که در فیلمی با بروسلی مبارزه کرده بود، و در آن سال به عنوان میهمان ویژه در این مسابقات حضور داشت. بعد از اقامه نماز این میهمان ویژه سمت من آمد و با احترام مرا را به کشورش دعوت کرد. هرچند ایشان مسیحی بود، ولی از این که می دید مسائل اعتقادی دینی از سوی یک ورزشکار رعایت می شود، بسیار خرسند شد. 
  
* سخن پایانی ... 
  
روزی به همراه تعدادی از طلاب نزد علامه حسن زاده آملی رفتیم، ایشان در نصیحتی به ما گفت که شما چه اندازه تلاش کردید که روحتان را بسازید؟ سرمان را پایین انداختیم. با توجه به شناختی که ایشان نسبت به من داشت، با عصایی که در دستش بود، به من اشاره کرد و گفت که ایشان جسم خود راساخت، یک پله بالاتر است. به طلاب توصیه می کنم که جسم خود را بسازند تا به وسیله آن بتوانند روحشان را نیز بسازند.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه